Jesienią 1942 roku z zarządzenia niemieckich władz okupacyjnych na terenie krakowskiej dzielnicy mieszkaniowej Podgórze powstał obóz pracy przymusowej dla ludności żydowskiej ze zlikwidowanego getta w Krakowie (28 października 1942 r.).

Obóz powstał na terenie dwóch cmentarzy żydowskich (pochodzące z 1887 i 1932 roku), obejmując ogółem 10 hektarów powierzchni. Obóz pierwotnie nazywał się Barackenbau.
    Więźniowie pracowali w kamieniołomach, niegdyś należących do spółki handlowej "Liban&Ehrenpreis", położonych w pobliżu obozu - w późniejszym okresie w tym miejscu powstał obóz karny. Do obozu napływali Żydzi z Małopolski, a także ze Słowacji i Węgier. Odchodziły stąd transporty do obozów pracy na terenie Rzeszy Niemieckiej i do obozów zagłady w Bełżcu i Oświęcimiu.

Początkowo w obozie przebywało 2 tysiące więźniów, później 10 tysięcy. Przez obóz przeszło około 150 tysięcy więźniów, głównie Żydów. Wraz ze wzrostem ilości więźniów, przybywało również baraków. Teren obozu ostatecznie objął prawie 80 hektarów, na którym stanęło około 180 baraków mieszkalnych i przemysłowych. W szczytowym okresie przebywało w nim około 25 tysięcy więźniów.

Oprócz zakładów konfekcyjnych Madritscha, szyjących mundury dla wojska, w części przemysłowej obozu znajdowały się między innymi warsztaty: ślusarski, stolarski, tapicerski, mechaniki samochodowej, elektryczny, kuśnierski, krawiecki, szewski, papierniczy i drukarnia. W drukarni drukowano między innymi, przeważnie nocą, tajne rozkazy władz niemieckich i dokumenty SS. Zdarzało się, że po zakończeniu pracy drukarzy rozstrzeliwano. W części magazynowej więźniowie również selekcjonowali i naprawiali zrabowane przez Niemców wartościowe przedmioty: biżuterię, zegarki, meble. Obóz posiadał kilka filii umiejscowionych przy większych zakładach produkcyjnych - jednym z takich podobozów była Fabryka Naczyń Emaliowanych należąca do Oskara Schindlera.

W połowie 1943 roku przekształcono go w podobóz obozu koncentracyjnego na Majdanku. Pod koniec 1943 roku zaczęto budowę krematorium i komór gazowych, których nie ukończono. Od 14 kwietnia 1944 roku samodzielny obóz koncentracyjny Płaszów.

Nasilenie transportów więźniów do obozu przypadło na okres likwidacji gett i upadek powstania warszawskiego w 1944 roku. Na terenie obozu dokonywano masowych egzekucji więźniów, w tym z podległych krakowskiemu gestapo więzień (między innymi z więzienia Montelupich).

Jesienią 1944 roku Niemcy przystąpili do likwidacji obozu. Liczne transporty więźniów wysyłano do obozów koncentracyjnych Auschwitz-Birkenau, Stutthof i innych, w których czynne były komory gazowe. Ostatnią grupę wywieziono 16 stycznia 1945 roku do obozu zagłady Auschwitz-Birkenau II.

Liczbę ofiar obozu szacuje się na około 80 tysięcy osób, głównie Żydów. Wojnę przeżyli nieliczni z więźniów Płaszowa - wśród nich znalazło się 1.100 krakowskich Żydów ocalonych przez Oskara Schindlera.

Komendant obozu, Amon Goeth, został aresztowany przez władze niemieckie 13 września 1944 r. Oskarżono go o korupcję, handel na czarnym rynku oraz łamanie regulaminu obozowego, nie oskarżono jednak o morderstwa czy znęcanie się nad więźniami. Zwolniony z więzienia w styczniu 1945 z powodu cukrzycy, przebywał w sanatorium w Bad Tölz, gdzie tuż po zakończeniu wojny aresztowały go wojska amerykańskie. Uznany za zbrodniarza wojennego, został przekazany władzom polskim. Oskarżony o ludobójstwo i zbrodnie przeciwko ludzkości, stanął przed sądem i został skazany na śmierć przez powieszenie. Wyrok wykonano 13 września 1946 r. w Krakowie.