W maju 1938 roku Niemcy założyli w Bawarii, w pobliżu granicy z Czechosłowacją, obóz koncentracyjny Flossenburg. Został założony obok kamieniołomów granitu (Fred und Steinwerke GmbH), w których niewolniczo wykorzystywano więźniów.

Początkowo wybudowano tutaj 16 drewnianych baraków dla więźniów, obok których znajdował się plac egzekucji i krematorium. Pierwszymi więźniami byli niemieccy opozycjoniści i kryminaliści. Po wybuchu II wojny światowej (wrzesień 1939 r.) wzrosła liczba Polaków, a później jeńców radzieckich. Obóz był stopniowo rozbudowywany.

Obóz posiadał około 70 podobozów, które odegrały ważną rolę w niemieckim przemyśle wojennym. Więźniowie pracowali dla większości wielkich niemieckich koncernów wspierających wysiłek wojenny Trzeciej Rzeszy.

W kwietniu 1945 roku dowództwo obozu zarządziło ewakuację obozu. W Marszu Śmierci pomaszerowało 22 tys. więźniów, z których w drodze zmarło około 7 tys. Celem był obóz koncentracyjny Dachau. 23 kwietnia 1945 roku obóz został wyzwolony przez wojska amerykańskie. W obozie znajdowało się wówczas 1.600 więźniów.

Liczbę więźniów Flossenbürga szacuje się na 96.000 osób, z czego około 30 tys. w nim zginęło (spotyka się dane o 73 tys. ofiar).