15 maja 1939 roku Niemcy zorganizowali w Maklemburgii obóz koncentracyjny dla kobiet, Ravensbrück. Ravensbrück przejął funkcję głównego obozu kobiecego, pełnioną wcześniej przez KL Lichtenburg. Pierwsza grupa kobiet dotarła w marcu 1939 roku. Początkowe założenia budownicze zakładały 15 tys. więźniarek, obóz jednak był wielokrotnie powiększany.
Więźniarki wyniszczano niewolniczą pracą w obozie, w okolicznych zakładach przemysłowych i w rolnictwie. Przy obozie zostały zbudowane hale produkcyjne, w których więźniarki były wykorzystywane do prac niewolniczych, na rzecz firm niemieckich (m.in. Siemens & Halske).
Na grupie 86 kobiet-więźniarek (w tym 74 Polkach) SS-mani dokonali zbrodniczych eksperymentów pseudomedycznych. Były to operacje doświadczalne. Po wojnie opinia światowa uznała je za jedną z najcięższych zbrodni przeciwko bezbronnym więźniarkom. Od 120-140 kobiet narodowości Romskiej i Sinti poddano sterylizacji. Więźniarkom wstrzykiwano również bakterie.
Od kwietnia 1942 roku w obozie dokonywano licznych masowych egzekucji. W kwietniu 1943 roku zbudowano krematorium, a w połowie 1944 roku komorę gazową. Zastrzykami dosercowymi fenolu uśmiercono wiele Żydówek.
KL Ravensbrück posiadał ponad 70 podoobozów w III Rzeszy. Nie wszystkie były przeznaczone dla kobiet. Więźniowie byli używani do rozbudowy infrastruktury obozowo-przemysłowej.
W kwietniu 1945 roku Niemcy przystąpili do pośpiesznej likwidacji obozu i zacierania śladów zbrodni. Część więźniarek ewakuowano Marszami Śmierci do innych obozów koncentracyjnych na zachodzie Niemiec. 1 maja 1945 roku obóz został wyzwolony przez Armię Czerwoną. W obozie znajdowało się około 2 tys. więźniarek oraz kilkuset więźniów z pobliskiego podoobozu.
Zachowała się część ksiąg obozowych, które wymieniają z nazwiska 25.028 więźniarek. 15% z nich to Żydówki. Szacuje się, że przez obóz Ravensbrück i jego podoobozy przeszło ponad 130 tysięcy kobiet 27 narodowości, z których 92 tysięcy zginęło.
W 1959 roku utworzono Muzeum � Miejsce Pamięci Ravensbrück.
