We wrześniu 1936 roku Hitlerowcy założyli obóz koncentracyjny Sachsenchausen, w pobliżu Oranienburga - około 30 km na północ od Berlina. W owym czasie w Oranienburgu umieszczono inspektorat nadzoru nad wszystkimi obozami koncentracyjnymi Rzeszy.

Obóz został zbudowany przez więźniów obozu koncentracyjnego Esterwegen. KL Sachsenchausen uważany był za obóz wzorowy i na jego terenie szkoliło się wielu funkcjonariuszy SS.

W 1941 roku przeprowadzono tutaj próby gazowania jeńców radzieckich w zaadaptowanych do tego celu ciężarówkach. Później stosowano tą metodę w innych obozach zagłady. W 1942 roku wybudowano komorę gazową, krematorium i izbę do egzekucji przez rozstrzelanie. W obozie dokonywano także zbrodniczych eksperymentów paramedycznych.

W obliczu zbliżającego się frontu dowództwo obozu przystąpiło w lutym 1945 roku do ewakuacji obozu. Więźniów niezdolnych do marszu wymordowano, innych popędzono w Marszach Śmierci do innych obozów. 22 kwietnia 1945 roku obóz wyzwoliły oddziały radzieckie. W obozie znajdowało się zaledwie 3 tys. więźniów, z czego kilkuset zmarło w przeciągu kilku tygodni po wyzwoleniu.

Obóz koncentracyjny Sachsenchausen posiadał sieć 53 podobozów na terenie III Rzeszy. Więźniowie byli używani do pracy niewolniczej dla niemieckich firm, m.in. zakłady lotnicze Heinkel w Oranienburgu, czy fabryki Siemens lub AEG w niedalekim Berlinie.

Przeciętnie w Sachsenchausen przebywało około 50 tysięcy więźniów. Ogółem przez KL Sachsenchausen i jego filie przeszło 200 tysięcy osób różnych narodowości, z których zginęło około 100 tysięcy.
    W obozie więziono między innymi 183 profesorów i pracowników naukowych Uniwersytetu Jagielońskiego i Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.

W 1961 roku na terenie byłego obozu otwarto Muzeum Międzynarodowego Ruchu Oporu. W 1993 roku Muzeum zostało kompletnie odnowione.